به رسم هر نامه فکر میکنم اول باید شمارو از حال و هوای خودمان و چیزهایی که به رسم امانت بما سپرده بودید و رفتید با خبر کنم ؛ هرچند شما خود گواه تر از مایید.
اینجا خبری نیست جزء اینکه همه سالهاست ادعا میکنند که شرمنده شما هستند و جالبتر اینکه نمیدانم چرا هر روز به این شرمندگیشان افزوده میشود به جای اینکه کمترش کنند و هربار نخواهند این جمله تکراری را بیان کنند.
نمی دانم چه می شود هنگامه ی آمدنشان که می شود تمام شعارهای “طرح های اعتلای پرچم سرخ شهادت و تدوام خط امام” را نشنیده می گیریم و از کنار اتفاق به این بزرگی بسیار راحت میگذریم.
این روزها که قرار است میزبان قدمت بشویم، از همه فراموش کارتر میشویم.
راستی اگر قرار بود، جشنواره ای یا پیاده روی خانوادگی برگزار شود، صدها پوستر وبنر دربهترین نقاط شهر نصب می شد و تمام ارگان ها برای برگزاری هرچه باشکوه تر بسیج می شدند… اما برای روزی که قرار است شهدایمان، فرزندانمان بعد از سه دهه غربت به خانه برگردند.. باز هم فقط می توان گفت که شهدا شرمنده ایم!
شرمنده ایم که هنوز باور نداریم برای چه رفته آید…. شهدا شرمنده ایم که مسولان و متولیان فرهنگی شهر یادشان می رود که دین خود را به شما ادا کنند، یادشان رفته که چند روز بیشتر به آمدنتان نمانده و هنوز شهر را آماده ی استقبالتان نکرده اند!
کاش به اندازه ی میمهانان نوروزی برایتان شهر را آذین می بستیم و شب هایمان را به برکت ورودتان شهدایی می کردیم!
شرمنده ایم که از کنار خودتان به این راحتی می گذریم چه رسد به اینکه بخواهیم در راهتان قدمی برداریم و راه ایمانتان را ادامه دهیم! اما؛ چگونه فرزندان نسل های امروز را با گذشته ی پر آوازه یمان مانوس کنیم!!
مگر دربیانات اخیر مقام معظم رهبری در دیدار با عوامل فیلم شیار 143 نیامده که ؛ “شما مىبینید که این حضرات کُرهاىها – یک چیزى در مىآورند، یک تاریخ براى گذشتهى خودشان درست میکنند، که وقتى یک جوان کُرهاى به این فداکارىها و به این شجاعتها و به این کارهاى عجیب غریبِ سینمایى نگاه میکند، خب احساس هیجان میکند، احساس هویّت میکند، احساس افتخار میکند. ما اینها را در واقعیّت زندگى خودمان داریم، اتّفاق افتاده، پیش آمده؛ چرا از اینها استفاده نمیکنیم؟ بهنظر من یک قصور بزرگى – نمیگوییم تقصیر؛ لااقل قصور بزرگى – اتّفاق افتاده است، باید جبران بشود.”””
درجایی دیگر مقام معظم رهبری فرموده بودند که “چند موضوع میتواند در معنویت مردم تاثیرگذار باشد یکی موضوع تدفین و تشییع شهدا و دیگری مسئله اردوهای راهیان نور است.” انگار باید باز خودشان اقدامی کنند و بیایند در میان ما و بگویند ما هم هستیم، اگر گره در کارتان افتاد، اگر راه تان گم شد، اگر روزهایتان سخت شد، سراغ ما بیایید که ما وعده های خداوند هستیم برای نجات شما
شهدا ببخشید که خاطرات را از یاد برده ایم!
ببخشید که هنوز درگیر سازماندهی قبورتان هستیم که مدرن باشد یا سنتی بماند؟!
کاش به همان اندازه دغدغه داشتیم که فرزند جاویدالاثر مان می آید!
این روزها دلمان که می گیرد… نمی دانیم با یاد کدام غربتتان کربلایی شویم، غربت شهادت مظلومانه ی تان در میان خاک های گرم یا سالها دوری از خانواده و این روزها هم که عزم آمدن دارید… باز هم نوای سید شهیدان اهل قلم است که در گوشمان می پیچد: “ای شهید ! ای آنکه بر کرانه ازلی وجود نشسته ای ، دستی بر آر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش… ”
دیگر بس است …
بیشتر بگویم نه قلم تاب نوشتن می آورد و نه دل را بیش از این تحمل این همه مهجوری و دوریست!
خوب موقعی عزم آمدن کردید؛ خوش آمدید سرداران نسل بیدار خمینی خدا می داند آرزوی چندین نفر از شما به حقیقت خواهد پیوست که در روز شهادت مادر بر روی دست ها، نه بر روی دلهای عاشقان تشییع شوید!
ومن الله التوفیق
پی نوشت : رجوع شود به ” کاش ازما نپرسند برای شهدا چه کرده ایم ”
نجمه بسنه
