چند روز مونده بود به اول مهر. مثل همیشه داشتم به روزهای آینده فکر می کردم. رابطم با دوستای جدید، معلم های جدید، فضای کلاس درس و …
مدرسه دقیقا شده بود برام مثل خونه ی دومم! منتظر این بودم که از لحظه ی ورودم به مدرسه حرف ها، درس ها، معلم و حتی میز و نیمکت هایی که نمی شد روشون تک نفره نشست رو اخلاقم، رفتارم و در یک کلمه ” آموزش و پرورش ” دینی و اجتماعیم تاثیر بذارن. منتظر بودم شروع کنم به درس خوندن تا به قول معروف دکتر و مهندس بشم و به جامعه خدمت کنم.
مدرسه ها شروع شدن. با شور و هیجان و اون ذهنیت هام راهی مدرسه شدم.
یه مدت گذشت…
دبیر زبانمون سر کلاس گاهی حرفای غیر درسی می زد. خوب بود!چون با این کار درس رو از خشکی درمی آورد. اما گاهی هم باعث تعجبم می شد! مثلا یه بار با یه قیافه ی کاملا روشنفکری مطربی رو برای بچه ها تبلیغ می کرد.
خب شاید فقط این یک نفر اینطوریه!!! اما…
سر کلاس ادبیات! وقتی صحبت خاصی می شد دبیر استدلال هایی می کرد که شدت اون تعجب من بیشتر می شد!
آخه آزادی بیان هم سر کلاس نبود که! حرف که می زدی و نقدی می کردی، فی المجلس معلم ناراحت می شد و به هر طریقی می خواست حرف خودش رو به کرسی بنشونه!
اون تعجبه شده بود برام بیماری مزمن! که آخه… معلم؟!…سر کلاس؟!… آموزش و پرورش؟!…. سن حساس ما؟!…
داشتم به این نتیجه می رسیدم که شاید فضاسازیم اشتباه بوده! یا اینکه مدرسه خانه ی دوم ما نیست!
به این فکر می کردم اگر من معلم بشم شاگردام قراره از من چی یاد بگیرن؟ من قراره سر کلاس چی کار کنم؟ باید ژست معلمی بگیرم و در صورت مخالفت بچه ها از پنکه آویزونشون کنم و نظرم رو بهشون تحمیل کنم؟
اما… مگر نه “معلمی شغل انبیاست” ؟ فکر کنم این یه جمله اهمیت مطلب رو روشن می کنه!
برما که گذشت…اما یه سوال برام باقی مونده! ” آیا معلم ها واقعا تربیت می کنند؟ ”
