جلسه رهبر معظم انقلاب اسلامی با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی حاوی نکات بسیار ارزشمندی بود که از آن ها می توان فراتر از توصیه و به عنوان راهبرد در عرصه ی کار فرهنگی استفاده کرد. یکی از نکات بسیار مهمی که معظم له بیان فرمودند و می توان آن را محوری ترین جمله ی ایشان در این جلسه دانست این نکته بود که رهبری پس از اشاره به مصداق های بارزی از آسیب هایی که تا به امروز در عرصه ی کار فرهنگی برای نیرو های انقلاب اسلامی بوجود آمده است به این نکته مهم اشاره کردند که: …. خب در مقابل اینها باید چه‌کار کرد؟ در مقابل اینها دو چیز لازم است: یکى کار، یکى ابتکار؛ این دو کار و این دو نقطه‌ى مهم را باید در نظر [داشت]؛ باید کار کنیم، کار هم باید کار ابتکارى باشد. این سخن مقام معظم رهبری ناشی از نگاه عمیق و راهبردی ایشان در این عرصه است. سال های سال است که نیرو های حزب اللهی و به تیع آن مسئولین جمهوری اسلامی عرصه ی فرهنگ را با رویکرد تهدید محوری اداره کرده اند به این معنا که مدیران فرهنگی منتظر بودند تا تهدید فرهنگی به وجود بیاید و آن ها در پاسخ به آن دست به اقدامی بزنند. اما رهبری در این دیدار بار دیگر با اشاره به این آسیب نگاه فرصت محورانه و به معنی دیگر روش مبتکرانه را الگوی نیرو ها و ارگان های فعال در عرصه ی فرهنگ انقلاب اسلامی دانستند.
البته در این سال ها با ظهور نسل جدیدی از فعالین فرهنگی در انقلاب اسلامی اتفاقات خوب و قابل تحسینی در حال به وقوع پیوستن است که دلگرمی قابل توجهی را به همراه دارد.
وحید جلیلی در این سال ها از جمله چهره های مورد وثوق نیرو های حزب اللهی در عرصه های فرهنگی بوده است. به طوری که یادداشت ها و گفتار های وی الگو ساز تشکل های مردمی حزب اللهی برای کار فرهنگی بوده است. جلیلی در این سال ها با آسیب شناسی رفتار چندین ساله ی نیرو های انقلاب اسلامی در عرصه ی فرهنگی به نتیجه ای دست یافته که در چند سال اخیر مدام در جلسات مختلف بر آن تأکید کرده است. او بر این باور است که آسیب اصلی، نوع نگاه ما به عرصه ی فرهنگ است و آن هم نگاه تهدید محورانه. جلیلی شیوه ی عمل نیرو های حزب اللهی در عرصه های فرهنگی را به کسی تشبیه می کند که خانه ای خریده و هر شب به جای آن که در خانه ی خود استراحت کند، پشت بام آن خانه نگهبانی می دهد و وقتی از او می پرسند که چرا توکه با این همه زحمت این خانه را تهیه کرده ای شبی را در آن سر نمی کنی و از داشتن سر پناه لذت نمی بری می گوید: من نگرانم دزدی خانه ام را تهدید نکند. جلیلی می گوید رفتار این شخص همان قدر طنز و خنده دار است که رویکرد چندین ساله ی ما در عرصه ی فرهنگ.
جلیلی برای آن که ثابت کند تنها به گفتن اکتفا نمی کند و خود نیز به عنوان یک مدیر و فعال فرهنگی به این حرف باور دارد اقدام به برگزاری جشنواره مردمی فیلم عمار در یک نگاه فرصت محورانه کرد. پس از فتنه 88 زمانی که خلأ تجربه و کار رسانه ای نیرو های متعهد انقلاب اسلامی بیش از پیش به چشم آمد جلیلی با بر پایی این جشنواره خون تازه ای به پیکر بی جان نیرو های حزب اللهی بخشید که جایی برای کار رسانه ای و ارائه ی آثار خود فراهم نمی دیدند. فضای غبار آلود سال 88 می طلبید که برای بصیرت بخشی به جامعه اقدامی فراتر از سخنرانی و نوشتن انجام داد. مردم باید به چشم می دیدند آن چه را که جریان رسانه ای غالب در کشور و البته در دنیا از آن ها پنهان کرده است. امروز به مدد خداوند و حضرت ولی عصر(عج) و به همت وحید جلیلی و تمام اعضای دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی شاهد شکوفایی نهالی هستیم که در ابتدا شاید بسیاری از دوستان هم امید به ثمر دادن آن نبودند. جشنواره عمار امسال نیز قوی تر از ادوار گذشته در حال برگزاری است و ما به واقع می بینیم که اقدام های مبتکرانه و استفاده از ظرفیت های پنهان انقلاب اسلامی بخصوص در عرصه های هنری و رسانه ای تا چه اندازه می تواند مؤثر و ثمر بخش باشد.
از جمله نمونه های دیگر امید بخش که در همین امسال اتفاق افتاد حرکت ابتکارانه ی حوزه هنری استان تهران با مدیریت محمد سرشار بود. حوزه هنری تهران اگر چه به عنوان پاسخ به جریان تولید لوازم تحریر با اشاعه ی فرهنگ و سبک زندگی غربی دست به تولید نمونه های ایرانی – اسلامی این اقلام زد اما تمام توان خود را به کار گرفت که این عمل را به شکل خلاقانه ای انجام دهد و نه این که بخواهد نعل به نعل از آن ها الگو برداری کند و در آن بین شاید مجبور به تن دادن به آسیب تسامح و تساهل نیز بشود. این عمل خلاقانه و ابتکاری که البته با تأخیری چند ساله اتفاق افتاد بسیار مورد توجه خانواده های ایرانی قرار گرفت و باز هم ثابت کرد که اگر کار نو و جدیدی در عرصه ی فرهنگی اتفاق بیفتد مردم ایران به خوبی از آن استقبال می کنند و با آن همراه می شوند.
این دو نمونه تنها بخشی از کار های ابتکاری فرهنگی بوده است که با استقبال مردمی مواجه شده است. ولی به گمان من برای اثبات این ادعا که عمل فرصت محورانه بیش از عمل تهدید محورانه مورد توجه و استقبال قرار می گیرد کافی باشد.
