علیرضا قزوه بمناسبت درگذشت سیمین بهبهانی مطلبی را در وبلاگ شخصی خود نوشت: 
سیمین برای ما تنها همان سیمین بود. اگرچه بعضی از سامریان دوست دارند از او گوساله زرین دیگری بسازند. دوستی برایم نوشته بود که کاش سیمین همان سیمین سال های شصت بود. دوست دیگری از قول یک ناشر معروفی که حالا سالهاست درگذشته می گفت ای کاش این خانم در پیری به جای آن که پوست خود را بکشد و جوان کند کمی هم فکر خود را می کشید و جوان می کرد. دیگری برایم نوشته بود آنچه او در باره حضرت آقا سروده بود حتی هجو هم نبود ، چیزی بود در مایه های لوندی و دریدگی و کمی پایین تر از هزل. می گفت سیمین اگر در هر کشوری جز ایران بود از رهبرانش سیلی دریافت می کرد اما او در پیری گلوله زد و گل گرفت از جوانان این مرز و بوم. می گفت حسین منزوی با مرگش و با فقرش ثابت کرد که یک ایرانی آزاده و دیندار است که تا سرودن اشعاری برای کربلا و امام جواد (ع) هم جلو آمده است اما سیمین تمام عشقش آن بود که آبی به آسیاب آن طرف آبی ها بریزد و ریخت. می گفت تمام دیوان سیمین از نظر من با چهار غزل حسین منزوی قابل قیاس نیست. گفت نظر تو چیست؟ گفتم که البته از نظر من هم منزوی بسیار تا بسیار شاعرتر بود و پیشتر از سیمین حرکتی را در نوگرایی غزل سامان داد که سیمین از بی سروسامانی این شاعر بهره برد و آن را به نام خود ثبت کرد اما با این همه سیمین هم زنی ست که ایران را دوست داشت و از خاندانی نژاده و بزرگ بود و روزگاری در دوران میانسالی اندیشه و فکرش بسیار تا بسیار بهتر از امروز کار می کرد . همان روزهایی که آزادشدن پادگان حمید و حماسه هفده شهریور در شعر او انعکاس داشت را می گویم. دوستم دوباره می گفت او تشخیص های سیاسی اش اصلا درست نبود. و بعد برایم این مصرع را خواند که آدمی پیر چو شد حرص جوان می گردد.
گفت زبانم به فاتحه نمی چرخد. دست خودم نیست. گفت کسی که با شاعران بزرگی چون حافظ و مولانا و بیدل هر شب شب نشینی دارد و دمخور روح و زبان و فکر آن بزرگان است مقهور شاعرانی چون سیمین نمی شود. گفت من از سیمین مکدرم. این همه جوانان خوب و مستعد ایرانی… تو باید بروی شعرت را بدهی داریوش بخواند؟ دوباره گفت نظرت چیست؟ چه می کنی؟ گفتم من فعلا دارم فاتحه می خوانم . تو هم که با این حرفهایت فاتحه سیمین را خواندی. حالا اگر دلت خواست و لبت چرخید یک فاتحه ای هم بخوان برای آمرزش روحش.
