اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س) و اسامی ۱۲ نفری که هنگام تعرضِ مهاجمان داخل خانه بودند دین و اندیشه – حجت‌الاسلام احمد عابدی رئیس دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم به مناسبت ایام فاطمیه یادداشتی را با عنوان «آتش در خانه وحی» در پایگاه شخصی خود نوشته و طی آن اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س) و حاضران در این خانه را نام برده است. خانه امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهرا(س) تنها خانه‌ای بود که یک درب به داخل مسجد النبی(ص) و یک درب به بیرون داشت.(و سدّ الابواب الّا بابه) این خانه چند بار مورد تعدّی و حرمت‌شکنی قرار گرفت، عبدالملک مروان این خانه را تخریب کرد (مناقب ابن شهر آشوب، جلد ۲، صفحه ۲۱۱) و در موقع اخذ بیعت برای خلافت خلیفه اول و برای تثبیت موقعیت او این خانه مورد هجوم واقع شده و به آتش کشیده شد. مسعودی در «اثبات الوصیه» صفحه ۱۲۳ گوید: فهجموا علیه و اُحرقوا بابه. * مشهور بودن آتش زدن خانه فاطمه(س) و استناد عبدالله‌بن زیبر به آن آتش زده شدن خانه حضرت فاطمه(س) چنان معروف و مشهور بوده که وقتی عبدالله بن زبیر بر شهر مکه مسلط شد، اعلام کرد: هر کس با من بیعت نکند خانه او را آتش می‌زنم، آن گونه که خانه فاطمه را آتش زدند و سپس حسن بن محمد بن حنفیه که بیعت نکرده بود را دستگیر و زندانی کرد و خانه او را آتش زد و بنی‌هاشم را در شعب جمع کرده و می‌خواست آن‌ها را زنده زنده در آتش بسوزاند.(مروج الذهب، جلد ۳، صفحه ۷۷) این هم یک نوعی آزادی و دموکراسی است که اول بر حکومت مسلط شوند و سپس شروع به بیعت گرفتن کرده و هر کس مخالف باشد، باید خانه او را آتش زده و اهل خانه نیز در آتش سوزانده شوند! در شهر مدینه تمام مردم انصار- که اکثریت شهر بودند- و بخش عمده‌ای از مهاجر طرفدار حضرت علی(ع) بودند، اینان که اکثریت را تشکیل می‌دادند مخالف بیعت با خلیفه اول بودند و چون حکومت آنان مشروعیت الهی نداشت سعی کردند مشروعیت مردمی را با تهدید و تطمیع دست و پا کنند. کسی که بعداً خودش خلیفه شد به درب منزل حضرت علی(ع) آمد – در حالی‌که حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) و طلحه و زبیر و عده‌ای از بزرگان قبایل مهاجر و انصار داخل منزل بودند و از بیعت خود داری می‌کردند- و گفت: یا برای بیعت با ابوبکر بیرون می‌آیید و یا آنکه خانه را با اهل آن به آتش می‌کشم، زبیر شمشیر خود را برهنه کرد و از منزل بیرون آمد ولی مهاجمان به خانه، او را سنگ باران کرده و سپس او را دستگیر کردند.(تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۴۳). و این گونه مخالفان را سرکوب کردند. آنان که طرفدار مشروعیت الهی و خواهان اجرای دستورات رسول خدا(ص) بودند مورد تهدید و آتش زده شدن خانه و فرزندان شدند و نوع جدیدی از دموکراسی پایه ریزی شد که امروزه نیز شبیه آن در کشور بحرین و عربستان مشاهده می شود. * اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س) ۱- خلیفه اول، وی موقع مرگ خود از این تهاجم اظهار تأسف می‌کرد، بنابراین معلوم می‌شود به دستور او انجام شده است.(شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، جلد ۶، صفحه ۵۱). ۲- خلیفه دوم (تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۳۳ و کنزالعمال جلد ۵، صفحه ۶۵۱). ۳- اسید بن حضیر ( الامامه و السیاسه جلد ۱، صفحه ۱۱) نام وی را برخی اسید بن حصین گفته‌اند. (احقاق الحق، جلد ۲، صفحه ۳۷۰). ۴- سلمه بن سلامه (شرح نهج البلاغه، جلد ۶ ، صفحه ۴۷) ۵- ثابت بن قیس خزرجی (همان مدرک) ۶- خالد بن ولید (همان مدرک). ۷- محمد بن مسلمه (همان مدرک، صفحه ۴۸). ۸- بشیر بن سعد (احتجاج، جلد ۱، صفحه ۴۱۴ و اختصاص مفید، صفحه ۱۸۵). ۹- مغیره بن شعبه (همان مدرک). ۱۰- ابوعبیده بن جراح (اختصاص مفید، صفحه ۱۸۵) ۱۱- سالم مولی ابی حذیفه (همان مدرک) ۱۲- معاذ بن جبل (الوافی بالوفیات، جلد ۶ صفحه ۱۷٫ ملل و نحل، جلد ۱ صفحه ۵٫ الامامه و السیاسه، جلد ۱ صفحه ۱۲). ۱۳- قنفذ (همان مدرک) ۱۴- عثمان (اختصاص مفید، صفحات ۱۸۴ و ۱۸۷) ۱۵- عبدالرحمن بن عوف (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، صفحه ۶۸٫ البدایه و النهایه، جلد ۵ ، صفحه ۲۵۰٫ سیر اعلام النبلاء، صفحه ۲۶) ۱۶- زیاد بن لبید (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، صفحه ۶۸) ۱۷- معاویه بن ابی‌سفیان (وقعه صفین، صفحه ۱۶۳) ۱۸- عمروبن عاص (همان مدرک). ۱۹- زید بن اسلم (احقاق الحق، جلد ۲، صفحه ۳۷۰). اینان کسانی هستند که نام خود را بر پیشانی تاریخ به عنوان «مهاجمان و آتش زنندگان به خانه وحی» ثبت کردند. و اما برخی از کسانی که داخل منزل بودند عبارتند از: ۱- حضرت علی(ع) ۲- حضرت فاطمه زهرا(س) ۳- امام حسن(ع) ۴- امام حسین(ع) ۵- زبیر (تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۴۳) ۶- طلحه (همان مدرک) ۷- ثابت بن قیس (شرح نهج البلاغه، جلد۲، صفحه ۵۰) ۸- سعد بن ابی‌وقاص (همان مدرک) ۹- مقداد (همان مدرک) ۱۰- سلمان (کتاب سلیم، جلد ۲ ، صفحه ۵۸۰). ۱۱- ابوذر (همان مدرک) ۱۲- عباس بن عبدالمطلب (الامامه و السیاسه، جلد ۱، صفحه ۱۱) ۱۳- اکثر بنی هاشم، ابن ابی الحدید یک مرتبه گفته جمهور هاشمیین و سادات داخل خانه بودند (شرح نهج البلاغه، جلد ۶ ، صفحه ۴۸) و یک مرتبه گفته مردمی از بنی‌هاشم داخل خانه بودند(شرح نهج البلاغه، جلد ۲، صفحه ۵۶). به هرحال جای این سؤال باقی است که حکومتی که مشروعیتی نداشت و هنوز عده زیادی با آن بیعت نکرده بودند، چگونه حق داشت خانه وحی را به آتش کشد، انسان‌های بی‌گناه بلکه معصوم را بکشد و عده‌ای را تهدید و مورد شکنجه و ضرب و شتم قرار دهد؟ و چگونه عده‌ای این گونه حکومتی را جانشین حکومت رسول خدا(ص) می‌دانند؟ امیرالمؤمنین علیه‌السلام خلیفه و جانشین حکومت رسول خدا است که می‌گوید: اگر همه دنیا را به من بدهند در برابر آنکه به مورچه‌ای ستم کنم هرگز نخواهم پذیرفت.