ایشان در کمتر از بیست سال از همین مردمی که در کفر و نفاق شدیدتر از ملل دیگر بودند، ملتی دیندار و مجاهد تربیت فرمود که با فداکاری بی نظیری دین و خدا را یاری نمودند.
حضرت محمّد مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلّم از آن روزی که مبعوث به رسالت شد، شخصیت درونی خاموش وی به یک شخصیت آسمانی تبدیل گردید. افکار و عقاید هزاران ساله جامعه بشری را خرافی دانست و روش و آیین جهانیان را با واقع بینی خود، ظالمانه و ستمکارانه دید و برای احیای حق و حقیقت، یکّه و تنها قیام نمود.
در معارف الهیه سخن گفت، اخلاق عالیه انسانی را به بهترین وجهی تشریح فرمود و خودش به آنچه بیان می کرد بیش از هر کسی معتقد بود و به هر چه مردم را فرا می خواند، اول خودش عمل می کرد.
حضرت محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم شریعت و احکامی را آورد که مشتمل بر یک سلسله عبادتها و پرستشهایی است که با زیباترین صورتی مقام بندگی را در برابر عظمت و کبریائی خدای یگانه نشان می دهد.
مجموعه قوانینی که آن حضرت آورده اند اعم از عبادات و معاملات، چنان وسیع و دامنه دار می باشد که به همه مسایل زندگی فردی و اجتماعی که در جهان بشریت می توان فرض کرد و نیازمندیهای گوناگونی که با گذشت زمان پیش می آید رسیدگی کرده است.
پیامبر اسلام دارای قدرت و نیروی فوق العاده بود و با این قدرت عجیب، کاری را که هزاران نابغه گیتی، صدها سال از عهده انجامش برنیامده اند، در اندک زمانی به انجام رسانید، او در کمتر از بیست سال از همین مردمی که در کفر و نفاق، شدیدتر از ملل دیگر بودند، ملتی دیندار و مجاهد تربیت فرمود. خلاصه اینکه چهار امر بزرگ به دست پیامبر اسلام تأسیس و انجام پذیرفت:
۱. دین تازه ای که سراسر یک کشور در مدت کمی آن را پذیرفتند و ترک عقاید و ادیان سابق نمودند.
۲. ایجاد وحدت در میان یک ملت، به طوری که یکدیگر را برادر بدانند، با توجه به دشمنی های سابق و کینه های دیرینه ای که صلح و آشتی آنها را محال می نمود.
۳. تشکیل دولت مقتدر در سرزمینی که تا آن روز از دولتی به این ترتیب اطاعت نکرده بودند.
۴. وضع قانون و عملی ساختن آن در میان وحشیانی که سابقه اطاعت از هیچ قانونی را نداشتند.
بدیهی است که اجرای هر یک از این امور قرنها وقت لازم دارد تا هزاران دانشمند و مردانی فعال، دست به دست هم داده تا آن را معمول سازند. اما پیامبر اسلام تمام این امور را یکه و تنها انجام داد.
ایشان در کمتر از بیست سال از همین مردمی که در کفر و نفاق شدیدتر از ملل دیگر بودند، ملتی دیندار و مجاهد تربیت فرمود که با فداکاری بی نظیری دین و خدا را یاری نمودند، و در آفاق و اطراف عالم انتشار دادند، و نیز از آن مردم پراکنده ای که همواره به جنگ و ستیز و نهیب و غارت یکدیگر می گذراندند و برای یک شتر، چهل سال پیکار می نمودند و خونها می ریختند، ملّتی متحد و متفق به وجود آورد که مانند اعضاء یک بدن در غم و شادی با هم شریک بودند و بی اختیار با یکدیگر همکاری می نمودند و برادر دینی را بر خود ترجیح می دادند و به اصطلاح دارای صفت عالیه ایثار (دیگری را بر خود ترجیح دادن) بودند.
یکی از نمونه هایش قضیه ی آن مردان مجاهدی است که در ساعت مرگ از کثرت زخم و جراحت و تشنگی فوق العاده، قادر به سخن گفتن نبودند، آبی را که برای یکی از آنها آورده بودند، با اشاره به دیگری تعارف کرد، نفر دوم آن را به سومی و او نیز به نفر چهارم تعارف کرد، کسی که آب را آورده بود وقتی به بالین نفر چهارم رسید او را مرده یافت، به طرف سومی رفت، او نیز مرده بود و بعد نفر دوم و در آخر به سمت نفر اول که پسر عمویش بود رفت، او نیز جان به جان آفرین تسلیم کرده بود.
