خیلی از بچههای نسل دوم و سوم انقلاب با نشریات کودک و نوجوان بزرگ شدند. شاید معروفترین این مجلات کیهان بچهها باشد که هنوز هم روی دکه میرود و خیلی از ما با سطرهای جا گرفته در صفحات کاهی آن زندگی میکردیم و هر سه شنبه منتظرش بودیم.
به گزارش رجانیوز، کمی که بزرگتر شدیم سروش نوجوان به مذاقمان خوش آمد، مجلهای که نتوانست مثل برادر کیهانیاش دوام بیاورد و به خاطرهها پیوست. همانطور که قیصر امینپور، مردی که سروش نوجوان سر انگشتش میچرخید هم زیاد دوام نیاورد و رفت تا شاهدی باشد بر مدعایش که «ناگهان چقدر زود دیر میشود».
اما بچههای الان بجای مجله و کتاب، با کانتر و کال آف دیوتی بزرگ میشوند؛ بجای اینکه صفحات نشریات نوجوانانه را ورق بزنند، خشابهای خود را عوض میکنند تا پدر غول آخر را در بیاورند، بجای اینکه دمرو بیفتند رو مجله و پاهایشان را موقع خواندن آن یکی در میان بالا و پایین ببرند، دکمه موس را همراه با دندانهایشان محکمتر فشار میدهند بلکه تیر بدمصّب درست بنشیند به هدف تا خونشان تمام نشده است!
حالا در این روزگار تلاش برای درآوردن نشریهای در حوزه کودک و نوجوان شاید آب کوفتن در هاونگ به نظر بیاید و میخ کوبیدن به سنگ. آنهم نشریهای که سرش درد میکند برای ادبیات و میخواهد کودک و نوجوان نسل چهارمی انقلاب را فرهیخته بار بیاورد. مجله «یکی بود یکی نبود» بدجور نوستالوژی سروش نوجوان را در ذهن ما بیست و چند سالهها زنده میکند.
«یکی بود یکی نبود» ماهنامهای است که به همت بنیاد ادبیات داستانی منتشر میشود و دو بخش مجزا برای کودکان و نوجوانان دارد. اگر از این طرف بازش کنی مطالب به درد کودکان میخورد و اگر از طرف دیگر، به بخش نوجوانان میرسی. در واقع این نشریه جلد پشت ندارد و هر دو طرفش ابتدای مجله است. طبیعتا در بخش کودکان رنگها متنوعتر است و تصویرسازیها بیشتر اما در بخش نوجوانان مطالب تنوع و غنای بیشتری پیدا میکنند.
مطالب این مجله تماما رنگ و بوی ادبیات دارد؛ چه در بخش کودک و چه در بخش نوجوان. استفاده از قالبهای متنوع مانند داستان مصور(کمیک استریپ) و همچنین اختصاص صفحاتی به انتشار و نقد داستانها نوشته شده توسط مخاطبان نوجوان مجله، داستان دنبالهدار و معرفی و نقد کتاب از بخشهای متنوع «یکی بود یکی نبود» است که خواندن آنرا جذاب و دلنشین میکند.
در بخش کودکان هم کم و بیش همین بخشها مانند داستان مصور وجود دارد که می تواند برای کودکان جذاب باشد. اگرچه این ماهنامه را بنیاد ادبیات د استانی منتشر میکند و محوریت مطالب هم با قصه و داستان است اما باز هم جای خالی شعر به چشم میآید. هرچه نباشد شعرهای کودکانه هم میتواند تاثیر زیادی در شخصیت بچههای با این سن و سال بگذارد و حتی به تقویت قوه تخیل و فن نویسندگی در آنها بیانجامد.
به هرحال این نشریه بنیاد ادبیات داستانی که هفتمین شماره آن به تازگی منتشر شده است، در این دوران میتواند سوغات خوبی باشد که پدر و مادرها، و برادران و خواهران بزرگتر برای بچههای کوچکتر خانه میببرند. «یکی بود یکی نبود» میتواند جای خالی نشریاتی برای کودکان و نوجوانان را پر کند و البته این نکته را هم گوشزد کند که شاید اگر برخی نشریات این حوزه دیگر مخاطب سابق را ندارند، بخاطر ماندن در قالب و رنگ و لعابهای قدیمی است وگرنه بعید است چیزی بتواند جای کتاب و مجله را پر کند.
کسانی که کمی از تاریخ ادبیات انقلاب سر در میآورند میدانند که خیلی از نویسندگان جوان و میانسال امروز، با نوشتن برای کودکان کار خود را شروع کردند و اولین مشقهایشان را برای نشریات کودکو نوجوان دهه شصت نوشتند. از این منظر نیز میتوان به «یکی بود یکی نبود» چشم امید داشت تا شاید رونقی دوباره به ادبیان کودک و نوجوان بدهد و آنرا از این فضای سنگین ترجمه رهایی بخشد. پرورش نویسندگان حرفهای در این حوزه و نقد آثار آنان میتواند یکی از وظایف متولیان این ماهنامه باشد که البته حتما خود به آن واقفند و در اجرایش راسخ.