امام خمینی ۵ آبان ۱۳۶۳ اثر ارزشمند آداب الصلات را به عروس خود سرکار خانم دکتر فاطمه طباطبایی اهدا می کند و ضمن آن نصایحی چند خطاب به همسر حاج احمد آقا می فرمایند. که در ادامه می خوانید:
افسوس که عمر در بطالت بگذشت با بارِ گنه بدون طاعت بگذشت / فردا که به صحنه مجازات روم گویند که هنگام ندامت بگذشت
کتاب «آداب الصلوه» را که به دختر عزیزم فاطی – که خدایش از مُصلِّین قرار دهد – اعطا می‌نمایم، از تاریخ اتمام آن بیش از چهل سال می‌گذرد. (۲) و قبل از آن – به چند سال – کتاب «سرّ الصلوه» را تمام نمودم. و از آن سال‌ها تاکنون بیش از چهل سال می‌گذرد(۳) و من نه اسرار صلاه را دریافتم، و نه به آداب آن پرداختم، که یافتن غیر از بافتن است و ساختن جدا از پرداختن. و این کتاب‌ها حجّتی است از مولا بر این عبد بی مایه. و به خدای تعالی پناه می‌برم از آن که مشمول آیه شریفه کمرشکن لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ. کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَاللهِ انْ تَقْولُوا ما لا تَفْعَلُونَ (۴)باشم، و پناهی جز رحمت واسعه‌اش ندارم.
و توای دخترم! امید است که توفیق به کار بستن آداب این معراج بزرگ الهی را داشته باشی و به راهنمایی این بُراق الهی از بیت مظلم نفس هجرت کنی الی‌الله. و به خدای بزرگ پناه می‌دهم تو را از آنکه مطالعه این اوراق بر تعلّقات نفسانیه‌ات نیفزاید و تو را چون نویسنده ملعبه شیطان نکند. دخترم! هر چند در تو به حمدالله لطافت روحی یافتم که امید آن است که هدایت الله شامل حالت شود وبا عنایت او – جلّ و علا – از چاه عمیق طبیعت خلاص شوی و به صراط مستقیم انسانیت راه یابی، لکن از کید شیطان و نفس خطرناکتر از آن غافل مباش و به خدای بزرگ پناهنده شو انَّهُ رَحیمٌ بِعِبادِه.(5)
دخترم! اگر از مطالعه این اوراق خدای نخواسته نتیجه حاصل نشود مگر خودنمایی و مجلس آرایی و سر توی سرها آوردن، بهتر است از مطالعه آن صرف نظر بلکه احتراز کنی که مبادا چون من گرفتار تأسف شوی. و اگر – ان شاء الله – خود را مهیّا کنی که از مطالبی که از کتاب و سنّت و اخبار اهل بیت عصمت و افادات اهل معرفت اخذ شده است به جان استفاده کنی و استعداد و لطافت قریحه‌ای را که خداوند عطا فرموده به کار اندازی، بسم الله! این گوی و این میدان.
امید است در این معراج انسانی و معجون رحمانی(6) دل از غیر خالی کنی و با آب حیات، قلب را شستشو دهی و چهار تکبیر زده، خود را از خودی برهانی تا به دوست برسی وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهاجِراً الَی اللهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ اجْرُهُ عَلَی‌الله. (7)
بارالها! ما را مهاجر الی الله و رسوله قرار ده و به فنا برسان، و فاطی و احمد را توفیق خدمت عنایت کن و به سعادت برسان. والسلام.(صحیفه امام، ج19، ص 90 و 91)
روح الله الموسوی الخمینی
