گرچه دلتنگی تو سبک خراسانی داشت مانده در دفتر ایران بیت به بیت اثرش
روبروی ضریح کنار درب ورودی نشسته بودم و نگاهم به دست های دخیل بسته شده به ضریح برادرش…انگار از همون ابتدای صبح ملجاء قلبهای بی قرار شده بود..
چند وقت پیش کاظمین بودم طبق عهدم با آقا موسی بن جعفر حامل سلام پدر به فرزندانش بودم سلام پدر را به امام رضا رسانده بودم و حالا نوبت برادرش بود
به ضریح که نگاه میکردم احساس میکردم انگار دهان دلتنگی ام آب افتاده برای یه قطره بودن کنار امام رضا
تو حال و هوای خودم بودم که مسئول ثبت نام دوره صدامون زد آماده باشین میخواییم حرکت کنیم سمت اردوگاه
کنار بچه های خوب مهراب روزهای خوبی رو سپری کردم دوستای با صفا و خوبی پیدا کردم چیزهای زیادی رو یاد گرفتم
چشم رو هم گذاشتم شد شب آخر دوره…
شب آخری یکی از بچه ها با کلی ذوق و شوق اومد توی جمعمون و گفت : دو سال پیش بعد از 10 سال عازم مشهد شدم با چنان ذوق و شوقی خاطرات سفر گذشته اش رو تعریف میکرد که اشک توی چشای خیلی ها جمع شده بود حرفای ساده ای میزد اما عجیب و پیچیده به دل مینشستن
با پخش سی دی راهنمای سرزمین بهشتی اش دل خیلی ها رو روانه مشهد کرد
آمده ام…آمده ام ای شاه پناهم بده
همین شد بهونه گره خوردن دلهای بچه های مهراب به پنجره فولاد
روز آخر قرار شد از اردوگاه به سمت سبزقبا بریم و از اونجا بریم خونه هامون
ولی یهو تغییر مسیر داده شد و رفتیم سمت قدمگاه امام رضا (علیه السلام)
قدم گاه امام رئوف، اولین باری بود اونجا رو می دیدم وقتایی که دزفول بودم هر از گاهی گذرم به میدون افشار میفتاد ولی هیچ وقت چشم های پر از گناهم سمت قدم گاه امام عشق معطوف نشده بود…
کنار درب ورودی قدم گاه که بودیم احساس میکردم انگار یه پنجره سمت حرم وا شده
و اینجا گویی باب الجواده…باب ورودی بهشت
انگار به برکت گریه های زیبای شب آخر بچه های مهراب در دوری از امام رضا زائر خونه امام رضا شده بودیم
شاید وجود قدم گاه های امام رضا از شلمچه تا خراسان افتخار میزبانی و ارادت ایرانیان به پسر رسول خدا رو نشون بده ولی حقیقتش اینه ابوالحسن میزبانی میکنه همه ما رو…
السلام علیک یا ضامن آهو یا شمس الشموس…
حنانه محبی
