دزمهراب : حالا تقریبا دو هفته‌ای می‌شود که “جان کری” وزیر امور خارجه ایالات متحده در وین به سر می‌برد. برای گفتگو با محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران.
من تاریخ روابط امریکا با سایر کشورها را زیرورو نکرده‌ام. اما سخت نیست حدس زدن این‌که چنین “وقت گذاشتنی” توسط امریکا احتمالاً کم‌نظیر یا شاید بی‌نظیر باشد.
این‌که ایالات متحده با آن‌همه سروصدایش بخواهد چیزی نزدیک به دو هفته‌ی مستمر آن‌هم در سطح وزیر امور خارجه،”مساله”ای را از طریق گفتگو با کشوری حل کند.
حتماً تصدیق می‌کنید اگر می‌دانستند ادامه‌ی تحریم‌ها کار را برای‌شان به پیش می‌برد، بجای مذاکره، تحریم را ادامه می‌دادند و وزیر خارجه‌شان را دو هفته می‌فرستادند مثلاً لاس وگاس.
حالا کمی انصاف و کنار گذاشتن حٌب و بٌغض‌های قبیله‌ای لازم است چاشنی نگاه‌مان شود تا دریابیم وقتی از “انرژی هسته‌ای” حرف می‌زنیم از چه “مساله”ی ارزشمندی سخن میگوییم.
علمی که دسترسی به آن ایالات متحده را مجبور می‌کند دو هفته، یک‌سره بر سرش چانه بزند. چیزی که حتی روسیه را به طمع انداخته بود و در خلال مذاکرات به صورت کنایه‌آمیز از امریکا خواست از “چنین ظرفیت‌هایی” برای حل و فصل مناقشات فی‌مابین استفاده کند.
کاش کمی وحدت در نگاه‌مان بود. کاش عزیزانی که این روزها برای بحران آب و محیط زیست گریبان چاک می‌کنند کمی هم به ارزشمند بودن صنعت هسته‌ای برای آینده کشور توجه می‌کردند. و کاش حالا یکی از آن‌ها که می‌گفت هسته‌ای می‌خواهیم چکار و فلان کشور نیروگاه‌هایش را تخریب کرده بیاید پاسخ بدهد چرا ایالات متحده بجای چانه‌زنی نمی‌گذارد ما خودمان به خودمان ضربه بزنیم؟ امریکا، کشور دوست و برادر شده یا دوستان در تحلیل‌هایشان خطا رفتند؟
امیرعلی صفا
