یک هفته بود کارتهای عروسی روی میز بودند،هنوز تصمیم نگرفته بود چه کسانی را دعوت کند.لیست مهمانها و کارهای عروسی ذهنش را پر کرده بود…
برای عروس بسیار مهم بود که چه کسانی حتما در عروسی اش باشند،از اینکه داییش سفر بود و به عروسی نمیرسید دلخوربود..کاش می آمد..
خیلی از کارتها مخصوص بودند.مثلا فلان دوست و فلان فامیل..
خود و همسرش کارتها را می بردند و سفارش هم میکردند که حتما تشریف بیاورید..دلش میخواست عروسیش بهترین باشد،همه باشند و حسابی خوش بگذرانند..همه چیز هم تدارک دیده بودند.
آهنگ-گروههای ارکست-وبسیاری چیزها و افراد و وسایل..دیگر آنها حتما باید باشند بدون آنها که خوش نمیگذرد…بهترین تالار شهر را آذین بسته بودند،چندتا از دوستانشان که خوب میرقصند هم حتما باید باشند تا مجلس گرم شود،آخر شوخی نبود که شب عروسی بود..همان شبی که هزار شب نمیشود،همان شبی که همه به هم محرمند همان شبی که وقتی عروس بله میگوید به تمام مردان شهر محرم میشود..این را از فیلم هایی که در فضای سبز داخل شهر میگرند فهمیدم…
همان شبی که فراموش میشود عالم محضر خداست..اما نه،یادم آمد این تالار محضر خدا نیست تا میتوانید معصیت کنید..
همه و همه آمدند حتی دایی هم که مسافرت بود..اما…
اما کاش امام زمان”عج”هم حضور داشتند..حق پدری دارد بر ما…
مگر میشود او نباشد؟؟؟؟؟عروس برایشان کارت دعوت نفرستاده بود اما آقا آمده بود..
اما متأسفانه به تالار که رسیدند سردر تالار نوشته بود:(ورود امام زمان اکیدا ممنوع!)
آقا دورترها ایستادند وفرمودند:دخترم عروسیت مبارک ولی ای کاش کاری میکردی تا من هم میتوانستم بیایم..مگر میشود شب عروسی دختر،پدر نیاید؟!
دخترم من آمدم اما… گوشه ای نشست و دست به دعا برداشت و برای خوشبختی دختر دعا کرد..
یا صاحب الزمان شرمنده ایم…
