عبدالرضا را نمی بینید اما خدای عبدالرضا شما را می بیند

وبلاک دیسون در نوشته ای خواهان توجه بیشتر مسئولین دزفول به قهرمان جهان و المپیک عبدالرضا جوکار شد در ادامه این نوشته را با قلم زیبا و روان مهران موزون خواهید خواند:

تا جایی که من اطلاع دارم هیچ ایرانی در طول تاریخ به حد و اندازه ی این دلاور، مدال جهانی و المپیک کسب نکرده است.
سالهاست که او را میشناسم .
سالهاست که دلم برای غربتش در شهر دزفول و قدر و قیمتی که از او ناشناخته مانده میسوزد.
او پهلوانی همه چیز تمام است.
جانباز مقاومت مردمی شهر دزفول نیست؟ که هست!
تحصیل کرده نیست؟ که هست!
با اخلاق نیست؟ که هست!
صبور نیست؟ که هست!
وفادار به شهر و دیارش نیست؟ که هست!
خرواری از افتخارات و مدال ندارد؟  +
مومن و متدین نیست؟
قهرمان و پهلوان نیست؟
پیش از اینها نیز در مورد او قلم زده ام، پیشنهاد داده ام.
آقایان،
حضرات،
مدیران و مسئولین محترم شهر،
والله در روز قیامت بابت کم توجهی و قدرناشناسی در خصوص این پهلوان پاسخی نخواهید داشت.
کافی بود این جوان اهل اصفهان باشد حکماً تندیسش را در ورودی 33 پل نصب میکردند.
حکماً او را چون نگینی دربر میگرفتند و وارد مدیریت های ورزشی شهرشان میکردند.
من سوال میکنم :
چرا روز تولد عبدالرضا یا روز مجروح شدن او را به صورت نمادین به عنوان روز جانبازان مقاومت مردمی دزفول اعلام نمی کنید؟
چرا وقتی با دست پر به دزفول باز میگردد برایش شهر را چراغانی نمی کنید؟
چرا به سکوهایی که این شیرمرد دزفولی در عرصه جهانی فتح میکند این همه بی توجهید؟
چرا او را قدر نمیدانید؟
چرا او مشاور توسعه ورزش شهرستان نیست؟
چرا او را به عنوان الگوی مقاومت معرفی نمی کنید؟
مگر جزو مردمی که در شهر ماندند و مقاومت کردند نبود و مگر آنقدر مقاومت نکرد تا قطع نخاع شد؟
مگر سی و چندسال است روی ویلچر مقاومت نکرده و خستگی را سُخره نگرفته؟
مگر همچون یک انسان عادی تشکیل خانواده نداده و همسری تمام عیار و پدری مهربان برای فرزندانش نیست؟
مگر اینها جزیی از سبک زندگی یک الگوی شیعه ایرانی نیست که روحیه بخش هر شنونده ای است؟
پس چرا جوکار را مردم شهرش آنگونه که باید نمی شناسند؟
چرا چشمهایتان را روی رکوردهایی که این دلاور در تاریخ ورزش ایران به ثبت رسانده بسته اید؟
چرا کلید طلایی شهر به این اسطوره ی مدال آوری اهدا نمیشود؟
چرا از کاریزمای شخصیتی اش در سطوح ملی برای اخذ بودجه و منابع ورزشی کمک گرفته نمیشود؟
چرا دانشگاههای شهرستان، با خضوع تمام به ایشان دکترای افتخاری نمیدهند؟
چرا نمی شنویم که عبدالرضا جوکار، استاد و مدرس دانشگاههای دزفول است؟
چرا بلد نیستیم در مناسبتهای مختلف با احترام و اعزاز دعوتش کرده و برصدر بنشانیمش؟ (هرچند که شخصیت او به گونه ای است که تمایلی به خودنمایی ندارد)
خدایا تو شاهد باش که این قلم باز هم حجت را به آقایان تمام کرد.
دوسال پیش هم چنین موضوعی را به بیانی دیگر نوشتم  + و نتیجه اش آن شد که اعضای محترم شورای شهر و فرماندار وقت و .. حداکثر به استقبال آقای جوکار به فرودگاه رفتند.همین!
اما آیا این کافیست؟
یادمان باشد که من لم یشکر المخلوق…
منظور این قلم، صرفاً قدردانی از آقای جوکار نیست بلکه برکات این توجه میتواند خروجی های خوب برای مردم دزفول داشته باشد.