کم کم صدای کاروان محرم به گوش می رسد و حال و هوای عشق حسین در شهر بالا می گیرد.کوچه ها به ایستگاه روزهای روضه و شب های دسته می رسند و تکیه در تکیه اشک می شوند.
دل می سپاریم به طنین نوحه های حاج صادق و لطفی خلف و حج رضا و…
به انتظار می مانیم روضه های آل مبارک را و تحریرهای وحید تاج را زیر لب زمزمه می کنیم.
آسمان اینجا از همین حالا عاشورایی ست.
این میان و در گیرودار برگزاری مراسم و آیین های محرم ، کمی که نه! خیلی دقت لازم است برای حفظ حرمت و شأن والای امام حسین (ع) و خاندان و یاران عظیم الشأنشان.
روزهای درحال گذر، روزهای پرکاری شاعران اهل بیت و نوحه سرایان دیار ماست. تعداد بالای دستجات عزاداری و مداحان شهر در کنار خوبی ها و فرصت های بیشمارش گاه متاسفانه با بی توجهی دست اندرکاران تبدیل به تهدیدی برای جامعه می شود.
حس زیبادوستی و تنوع طلبی بیش از حد، گاه مداحان را به استفاده از ریتم ها و سبک هایی در نوحه سراییشان می کشاند که به هیچ وجه با وجود و هدف قیام عاشورای امام حسین (ع) سنخیتی ندارند. قیامی که به فرموده ی خود اباعبدالله(ع) ” برای ایجاد اصلاح در امت جدشان” بود و لاجرم امر به معروف و نهی از منکر و برپایی تک تک احکام اسلامی از مهمترین اهداف آن به شمار می رود.
بسیار شگفت زده و ناراحت و حتی عصبانی می شوم وقتی گاه به عنوان شاعر، فایل یک ترانه ی عاشقانه ی آن ور آبی! را از مداحی دریافت می کنم و می خواهند که به همان آهنگ نوحه ای برای مجلس عزای سیدالشهدا(ع) بسرایم.
آخر مگر می شود به بهانه ی شور حسینی ، خود را در گنداب گناه انداخت و انتظار بهشت داشت؟
حتی اگر ترانه ی مورد نظر ریتم آرام و محزونی هم داشته باشد، این که با شنیدن طنین صدای مداح ، آن هم در اوج سینه زنی برای اباعبدالله کلمات شعر اصلی ترانه در ذهن سینه زن تداعی گردد خیانت بزرگی ست که بی شک گناهش به گردن شاعر و مداح و مسئول برپایی آن هیئت می باشد.
راه رسیدن به حق هیچ گاه از باطل عبور نمی کند.
تمام این مجالس و سینه زنی ها و ذکر مصیبت ها تنها برای بیداری دل ما و مسلمان شدن بیشتر از پیش ماست . هر نوحه ای که می شنویم باید قدمی باشد در راه رسیدن به صبح ظهور مولا و در این راه پر واضح است که بی راهه و سنگلاخ و … فراوان است و این مومن است که باید کیّز باشد.
آسیب دیگر استفاده از شعرهای سطحی در نوحه هاست. شعرهایی که نه به درد دنیای مخاطب می خورند و نه آخرتش. ظلم بزرگی ست که ساعت ها دل و جان و گوش صدها مخاطب در اختیار شاعر و نوحه خوان باشد و آن ها تنها به دنبال زیبایی سی دی مراسمشان و گریه گرفتن از مردم باشند و به این نیاندیشند که ذره ای به دانسته های دینی و معنوی آنان بیافزایند. اشک بر اباعبدالله به خودی خود دارای ارزش والایی است اما این هرگز نباید به معنای این باشد که اندیشه را از نوحه کنار بزنیم . چرا که راه امام حسین(ع) تا همیشه تاریخ و هر روز بیشتر از دیروز نیازمند تفکر و تعقل و اسلام ناب محمدی ست. این نوحه ها نعمت زایدالوصفی هستند که باید با دقت و اندیشه در بکارگیری مفاهیم بدور از خرافات و دربرگیرنده عقاید ناب شیعه راه هر تحریف و بدعتی را ببندیم. بدعت هایی همچون امام حسین منهای شهدا و ولایت و انقلاب و دشمن ستیزی که این روزها شبکه های معاند بدجور بر طبل تبلیغش می کوبند.غافل از اینکه قیام امام حسین خود یک انقلاب بزرگ بود و تنها با ایستادگی در برابر ظالمان جهان است که می توان حسینی بود.
خود ما مردم هم باید به خودمان زحمت دهیم و مراقب نوحه خوان های شهرمان باشیم. لازم نیست با هر نوحه ای سینه بزنیم! اگر وقتی مداح نوحه ی سخیفی را می خواند دست از سینه زدن کشیده و حتی مجلس را ترک کنیم ، به او فهامانده ایم که نباید هر شعری را به نام نوحه به خورد جانمان بدهد.
إن شاءالله امسال محرمی حسینی تر داشته باشیم
