دزمهراب : آبانماه سال شصت هم یگان شدیم . قبلا هم به جبهه آمده بود ولی توفیق همرزمی اش رانداشتم .
در دسته سوم گروهان قائم از گردان بلال دزفول آ.ر پی جی زن بود ، جوانی رزم دیده ، باتجربه ، متفکر با قدی رشید ، صبور، کم حرف ، عمیق با پختگی مردانه ای که برای سپردن مسؤلیت فرماندهی به او نیازمند بودیم .
ولی به هیچوجه زیر بار قبول مسئولیت فرماندهی نمی رفت . چند جلسه بااو صحبت کردم ولی نتیجه نداد .آخرالامر باتیغ تکلیف شرعی معاونت یک دسته (دسنه سوم محمدرضا صالح نژاد ) را بپذیرد .
او لیاقت فرماندهی گردان را هم داشت ولی زیر بار نمی رفت . یکی از روزها به تاثیرمثبتش در جایگاه مسئولیت جدیدش اشاره کردم و نظر خودش راجویا شدم ،
فرج اله آهی کشید و گفت فلانی دیروز که یک نیروی تکور عادی بودم ،همراه با سایر نیروها سینه خیز میرفتم ، نهایتش آرنج هایم ساییده می شد ولی امروز که خودم بچه ها را سینه خیز می برم ، آرنج های روحم ساییده میشود . برای آنکه راضی شود خاطره ای برایش گفتم که تاحدودی باعث آرامشش شد .
برای عملیات فتح المبین یکی از نیروهایی که با رزمندگان اعزام شده بود ، حسین ناجی بود ، موسس ذخیره سپاه و عضو شورای فرماندهی سپاه دزفول، یکی از نیروهای ذخیره غلامعلی قنادان معاون گروهانش بود. وقتی قنادان چشمش به ناجی افتاد عذر خواهی نمود و اعلام کرد من باوجود آقای ناجی نمیتوانم گروهان را سینه خیزببرم.
حسین ناجی به قنادان گفت شمانگران نباش.من بخاطرسینه خیز رفتنم ثواب می کنم وشمابخاطرسینه خیز بردنت مآجورید .مهم این است که هدف و مقصد خداباشد ..
حق داشت گلایه نماید ؛ پیش از پذیرفتن مسولیت دایم سرش تو نهج البلاغه و قرآن بود و هر روز بر داشته هایش اضافه می کرد .
یک روز از عبدالمحمد خیرعلی مشاک بی سیم چی پر جنب و جوش گروهان ؛ درباره پاسبخشی مشترک شب گذشته اش بافرج اله سوال کردم
گفت فرج اله مال زمین نیست ؛بسیار ملا و با سواد است و راهی به آسمان دارد ولی اصلا هم پستی خوبی نیست !!
گفتم چطور مگه ؟
گفت ؛ من خوابم می اومد و دوست داشتم باطرح یه موضوع هیجانی خواب از سرم بپره! دو سه دقیقه ای باحرارت حرف می زدم ؛ به نظرم می اومدکه نوبت فرج اله ست . ولی اوفقط یک و نهایتا دوکلمه بیشتر حرف نمی زد : آره . . . . نه . اینطوره . . . . اینطور نیست . . . . موافقم . . . .موافق نیستم .
دیگه از کوره در رفتم گفتم بابا تو هم یه توضیحی ؛مجادله ای ؛ مباحثه ای !!
گفت :عزیزم ، اگه خوابت میاد برو بخواب ؛ سر پست که جای مشاجره و مباحثه نیست .
فرج اله که نام کوچکش از لقب وفامیل شناسنامه ایش معروفتر بود ، پیکرستان لقب داشت . پدر گرانقدر ایشان مرحوم غلام پیکرستان خیلی زود به دیار باقی شتافت و او تحت تربیت مادر فداکار و مومنه اش و عموی گرامیش تربیت و رشد یافت .
فرج اله همزمان با آغاز انقلاب یعنی اوایل سال 1342 متولد شد واز اولین روزهای تهاجم دشمن بعثی یعنی از هفده سالگی راهی جبهه ها گردید.
دانشجوی تربیت معلم بود و در ارایه مباحث اعتقادی و اخلاقی ، استاد تمام .
معمولا به عنوان مربی برای بچه های گردان کلاس تشکیل می داد . محرمهایی که جبهه نبودیم برایش در تکایای منطقه خودمان ترتیب سخنرانی و منبر میدادیم .
ادامه دارد ….
علیرضا زمانی راد
