به گزارش دز مهراب عباس کی‌منش (ملقب به مشفق کاشانی) در سال 1304 شمسی در شهر کاشان پا به عرصه هستی گذاشت. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود و تحصیلات دانشگاهی را تا اخذ درجه فوق لیسانس در دانشگاه تهران به پایان برد. سرود زندگی، سراب آفتاب، آذرخش، آینه خیال، گزینه ادبیات معاصر، شب همه شب، هفت بند التهاب، پنجره ای به آفتاب، در صلای غم، تضمین 12 بند محتشم کاشانی، سیرنگ از جمله آثار وی است. مشفق کاشانی تاکنون حدود 30 مجموعه شعر از آثار گذشتگان و شاعران معاصر در زمینه های مختلف را تصحیح و گرداوری کرده است.
یکشنبه شب استاد مشفق کاشانی راهی انجمن شاعران ایران شد تا در مراسم تولد سهیل محمودی شرکت کند. در این مراسم او در سخنانی به روایت خاطراتش از زمان کار در رادیو و همکاری با کسانی چون قیصر امین‌پور، سیدحسن حسینی، سلمان هراتی، سهیل محمودی و ساعد باقری پرداخت اما پس از آن که آخرین رباعی خود را قرائت کرد از حال رفت.حاضران در مراسم بلافاصله با اورژانس تماس گرفتند اما استاد مشفق کاشانی در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
خزان عمر مرا نوبهار باید و نیستبهار عاطفه را برگ و بار باید و نیستبه جز دو دیده ی اختر فشان که من دارم
نشان ز اختر شب زنده دار باید و نیست
غزاله های غزل در کمند بی هنری است
دلی به داغ غزل داغدار باید و نیست
چراغ صاعقه ، فانوس آفتاب شکست
شهاب بارقه در شام تار باید و نیست
نفیر زاغ و زغن ، در چمن نباید و هست
صفیر مرغ غزل خوان ، هزار باید و نیست
کبوتران سحر را نشان چه می جویی؟
که روزنی به شب انتظار باید و نیست
مرا به غربت آیینه ها چه می خوانی؟
که دل چو آینه ی بی غبار باید و نیست
به روزگار ، که عمرم تباه گشت و هنوز
فراغ خاطری از روزگار باید و نیست
مشفق کاشانی
بهار
