دزمهراب : ﺑﻌﻀﻲ اﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻴﮕﻦ اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ, ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮﺑﻴﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﻱ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺮ ﺿﺪ اﺗﻤﺴﻔﺮ ﺯﻧﺪاﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﮔﻮاﻧﺘﺎﻧﺎﻣﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ.و ﺑﻌﺪﺵ ﻣﻴﮕﻦ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩاﻥ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻧﻌﻞ ﻣﻴﺰﻧﻪ, ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ.ﻭﻟﻲ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻓﻘﻄ ﺩاﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ ﻣﻴﺰﻧﻪ.ﻣﻴﺨﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﻙ ﺗﻴﺰﺵ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﺎ ﺗﻨﻆﻴﻢ ﺷﺪﻩ.اﺻﻼ ﻳﻪ ﺳﻮاﻝ ﻣﻴﭙﺮﺳﻢ.ﭼﺮا ﻫﺎﻟﻴﻮﻭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﻛﺎﺭﮔﺮﺩاﻥ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮاﻱ اﻭﻟﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﻣﺠﻮﺯ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﺭﻭ ﺑﺪﻩ?.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﮔﻨﺪﻫﺎﺵ اﮔﻪ ﺧﻄ ﻗﺮﻣﺰﻫﺎ ﺭﻭ ﺭﺩ ﻛﻨﻦ ﺑﻪ ﺭاﺣﺘﻲ اﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺣﺬﻑ ﻣﻴﺸﻦ.ﻣﺜﻼ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮاﺩﺭ ﺭﻳﺪﻟﻲ اﺳﻜﺎﺕ ﺑﻌﺪ اﺯ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺑﻬﺸﺖ.
ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮﺩﻥ ﮊاﻧﺮ ﻓﻴﻠﻢ اﺯ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻴﺸﻪ.ﺑﺎ اﻛﺮاﻩ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺘﺮ ﺳﺘﻠﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺩﺭاﻣﺎ ﺑﺴﺎﺯﻩ ﻭﻟﻲ …
ﺑﻪ ﻧﻆﺮﺑﻨﺪﻩ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩاﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻭم ﻣﻴﺰﻧﻪ .ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ و ﺑﺮﺝ ﻫﺎﻱ ﺩﻭ ﻗﻠﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﺸﻪ.ﻋﻠﻲ(ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻌﺎﺩﻱ) ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻧﺎﻳﻠﻮﻥ ﭘﺮ اﺯ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺩﺳﺘﺸﻪ ﻭاﺭﺩ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﺸﻪ.ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﻣﻴﺸﻪ.ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻃﻮﺭﻱ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﻠﻲ ﻣﻂﻤﻴﻦ ﻣﻴﺸﻪ.ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺤﺚ,ﺑﺤﺚ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﺳﺖ.ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ و ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻣﺘﻬﻤﻪ و ﺟﺎﺵ ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪاﻧﻪ.
اﺯ ﺑﺎﺯﻱ ﺧﻮﺏ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻌﺎﺩﻱ و ﻛﺮﻳﺴﺘﻴﻦ اﺳﺘﻮاﺭﺕ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺸﻴﻢ.ﻛﺮﻳﺴﺘﻴﻦ اﺳﺘﻮاﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻩ اﺯ ﻧﻘﺶ ﻛﻠﻴﺸﻪ اﻱ ﻫﺎﻟﻴﻮﻭﺩﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺗﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻪ.ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻋﻠﻲ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺰاﺭ ﺑﺎﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺭو ﺧﻮﻧﺪﻩ ﻭﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪاﻥ اﻋﺘﻘﺎﺩاﺗﺶ ﺭﻭ اﺯ ﺩﺳﺖ ﺩاﺩﻩ,ﺗﻮﻱ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ,ﺣﺘﻲ اﻭﻧﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺩ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﻨﻪ ﻭﻟﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﺸﻪ.ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﺷﻬﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ اﺭﺗﺶ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ.ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا اﺯ ﻋﻠﻲ ﺧﻮﺷﺶ اﻭﻣﺪﻩ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺪﻱ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩاﺭﻩ.ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎﺯاﻱ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺟﻮﺷﻪ.ﻣﻨﺰﻭﻳﻪ, ﺑﺎ ﺯﻧﺪاﻧﻴﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ.ﺑﺮﺩاﺷﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ اﻳﻤﻲ ﻛﻮﻝ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﻫﺴﺖ.
ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪاﻥ ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭﺣﺸﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﻩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻴﮕﻲ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪاﻧﻪ.ﺣﺎﻻ ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ اﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻣﺤﻤﻮﺩه و ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﻪ ﻋﺮﺏ ﻫﺴﺘﻦ اﻳﺸﻮﻥ اﻳﺮاﻧﻴﻪ و ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻪ.ﺗﺎ اﻭﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺘﺮ ﺳﺘﻠﺮ ﺭﻭ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻕ ﻛﺎﻣﻼ ﺳﻬﻮﻱ و ﻏﻴﺮ ﻋﻤﺪﻱ ﺑﻮﺩﻩ.
ﻧﻜﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻌﺪﻱ صﺻﺤﻨﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺯﻧﺪاﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺻﻒ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺎ ﭘﻼﻥ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﭘﺮﭼﻢ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﻴﺸﻪ.
ﺩﺭ ﻣﻨﻘﺒﺖ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩاﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﺭﮔﻴﺮﻱ, ﻟﺐ و ﺩﻫﻦ اﻳﻤﻲ ﻛﻮﻝ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ و ﺗﻮﻱ اﺗﻮﺑﻮﺱ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻦ ﻭﻟﻲ ﻭﻗﺘﻲ اﻳﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﺮﺳﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﺧﺒﺮﻱ اﺯ ﺿﺮﺑﻪ و ﻛﺒﻮﺩﻱ و ﭘﺎﺭﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
علی احمدی مهر
