دانش اگر درثریا هم باشد مردانی از سرزمین پارس …..
با توجه به گذشت چند هفته از تفاهم نامه ی (توافق نامه) لوزان که حالا مه های لحظه ای تشکرها و هوووو کشیدن های احساسی کنار رفته است چند خطی در مورد تاثیرات این تفاهم نامه برروی تمام جوانب این کشور بگویم البته با یک دید کاملا شخصی….
یک دیدگاه بسیار رایج در بین عموم جامعه این است که با این تفاهم نامه اگر عملیاتی شود جامعه به یک آرامش روانی که رفته رفته پایدارتر می گردد خواهد رسید به طور مثال نرخ تورم کاهش محسوسی پیدا می کند یا قدرت خرید ، ارزش پول ملی و….روز به روز افزایش میابد
و در این موقع است که با دیدن این تغیرات در جامعه نرخ سود سپرده ها و نرخ تسهیلات بانکی کاهش پیدا می کند و از همه مهمتر دیگر یک کشور منزوی در ینگه دنیا و آفتاب مهتاب ندیده و از همه جا دور افتاده نخواهیم بود.
ولی دیدگاه دیگری که ممکن است طرفداران هشت درصدی در جامعه داشته باشند. نگاهی بدبینانه به این تفاهم نامه (توافق نامه) دارند. این گروه هم استدلال های خود را دارند که در زیر چند نمونه از استدلال های رایج میان این گروه را بیان می کنم:
1:اکثر وقت و هزینه های مادی و معنوی دولت( که تا الان حدود 2 سال بدون توافق عملیاتی و هنوز هم ادامه دارد) در جهت این مذاکرات گذاشته شده است.
2:این که در شرایط منطقی چند درصد از مشکلات ریز و درشت داخلی ما عملا با دادن بخش عمده ی اطلاعات و توانمندی های هسته ای و یا هر چیز مورد بحث در مذاکرات حل می شود.
3:در صورت توافق نهایی با باز شدن درهای جامعه ی جهانی این بازار یک طرفه بوده و ما احتیاج های خود را برای فعال کردن صنعت از بازار جهانی خریداری می کنیم و بعد محصول تولیدی به راحتی در داخل و مازاد با قیمتی مناسبی صادر خواهد شد.
ودر واقع چقدر تولید کننده ی ما قدرت رقابت پذیری با محصول مشابه خارجی را دارد؟!
و واقعا دولت دراین بخش چه تلاشی کرده است؟!
حال این که طرف مقابل در مذاکرات چه سابقه ای دارد بماند برای بعد!!!
دوستان یمن هم وارد ماجرا شد.
یا علی
احمد صفار پور
