چند خطی برای رسوایی
1- رسوایی زبان ساده و همه فهمی دارد و فیلمساز به دور از اداهای روشنفکری مرسوم با اعصاب مخاطب بازی نمی کند و هر آن چه را که در نظرش هست به راحتی بیان می کند.
ساختار قصه به گونه ای است که مخاطب با دیدن چند سکانس ابتدایی و البته ذهنیتی که از کارگردان دارد به راحتی می تواند ادامه ی قصه را حدس بزند و این البته به نظر من عیب رسوایی محسوب نمی شود. دلیل این هم این است که ده نمکی همان گونه که خود بار ها گفته است مخاطب آثارش را فطرت انسان ها قرار داده است و فیلم ساختن برای فطرت که از مشترکات بشر است ملزم به رعایت پیچیدگی های مرسوم سینمایی نیست. این البته انکار فیلم نامه ی خوب کار نیست و ده نمکی در رسوایی نشان داده است که به بلوغ در فیلمنامه نویسی رسیده است.
2-از دیگر نکات مثبت این فیلم می توان به سربلندی دین و مسجد در این فیلم اشاره کرد. سال هاست که فیلمسازان ما اخلاق سکولار را به نام دین در فیلم هایشان ترویج کرده اند و معیارشان از خوبی و بدی عرف جامعه بوده است. ده نمکی اما بنا به آن چه از مکتبی که بدان مؤمن است آموخته معیار خوبی و بدی را دین معرفی می کند و تنها را فلاح و رستگاری را در اسلام و مسجد و نماز می داند.
3- پرداخت وجه انقلابی شخصیت روحانی فیلم ناقص صورت گرفته است. ده نمکی در این فیلم قصد دارد روحانی قصه اش را یک روحانی انقلابی معرفی کند و ما این را هنگام ورود افسانه به خانه حاج یوسف و دیدن عکس امام خمینی(ره) و رزمندگان دفاع مقدس می فهمیم. این صحنه به علاوه ی لحظه ای که افسانه در محکمه ی در مقابل مردم به دفاع از حاج یوسف می پردازد و ما متوجه می شویم که روحانی داستان به خانواده ی ایثارگران کمک می کند تنها نمود های انقلابی این شخصیت هستند و ما در ادامه ی داستان باز هم مواجهیم با یک روحانی روضه خوان موعظه کن و یا به قول معروف یک خوب خنثی.
4-شاید مشخص ترین ایراد این فیلم نوع نما هایی است که از کاراکتر افسانه نشان داده می شود. شاید این نما ها برای فیلم های مرسوم روشنفکری عیب محسوب نشود که می شود اما برای فیلمی که این چنین دینی حرف می زند و فیلمسازی که خود را معتقد به دین و نظام اسلامی می داند هرگز شایسته نیست که تا این حد به این جذابیت باج دهد. ادا ها و کرشمه های زنانه ی شاکردوست آن قدر زیاد هست که از شخصیت بیرون می زند و مخاطب گمان می برد که او هر ناز و ادایی که می خواهد بدون خواست کارگردان اجرا می کند. ده نمکی می توانست بیشتر رعایت این مسئله را بکند و البته به گمانم لطمه ای هم به کار وارد نمی شد.
اما در کل باید به ده نمکی بابت این اثر تبریک گفت. چرا که هم حرفی خوبی دارد. هم در بیان حرف به مخاطب احترام می گذارد و هم بدون تعارف معیار و میزان را دین و مسجد معرفی می کند.
نویسنده: حامد یامین پور
