یاداشتی بر کتاب زیبای روی ماه خداوند را ببوس نوشته مصطفی مستور
عشق سایه تعقل است . آنجا که عقل جلوی انوار حقیقت قد علم می کند و به زحمت در صدد درک آن است ، ” سایه ” بوجود می آید وعاشقانه به تو می فهماند که عقل سد راهت هست بیا عاشقانه به نور بنگر . و مپندارکه سایه دانستن عشق آن را به عنوان مفهومی معدوم می شناساند .نه ! از این سو بنگر . هر جا که عقل هست ، عشق نیز سایه وار تعقیبش می کند و آنجا که عقل وامانده ، عشق به فریاد مغرورانه اش میرسد و آنجا که انسان تاب دیدن نور را ندارد به سایه عقل پناه می برد . اینجاست که عقل هست و نیست و عشق هست و نیست . هیچ جا نخواهی یافت که عقل باشد و عشق نباشد و اگر چنین یافتی و یکی را بی دیگری دیدی بدان که سلوکت در کشف حقیقت “نور” نیست . در تاریکی زیستن و به دور از نور راه رفتن دیگر نه ملازمه ی عقل را می طلبد و نه به تبعش ملازمه ی عشق را. که در وادی گمراهی هر جا پا نهی فروتر روی …
از میان کتاب های مستور این کتاب ارزش خواندن را دارد . از دست ندهید .
محمدمعین صادقی راد
