جانبازی که ۱۲۴ بار زیر تیغ جراحی رفت/ سه سال در فرودگاه مهرآباد خوابیدم

گوشیش که زنگ می‌خورد از آن طرف خط صدای شهید احمد کاظمی می‌آید که می‌گوید: “اگر ما می‌خواهیم رزمنده باشیم. اگر ما می‌خواهیم فرمانده باشیم. اگر ما می‌خواهیم پاسدار باشیم باید این راهی که شهدای ما رفتند را ادامه دهیم. یکی از شاخصه مهم راهی که بچه‌ها رفتند راه معنویت و راه دلدادگی به خدا و معامله با خدا بود. می‌خواهیم راه شهدا را ادامه دهیم. راه شهدا چیست؟ کجاست؟ دنبال چه می‌گردیم؟ فانوس برداشتیم توی یک بیابان دنبال چه می‌گردیم؟ شهدا از ما چه می‌خواهند؟ من چه می‌کنم؟ نسبت به مسئولیت‌ها و وظایفم چه می‌کنم؟ هیچ شکی ندارم که همه تان در فداکاری تا آخرین لحظه ایستاده‌اید…” و این چند جمله شهید که حالا آوای انتظار همراهش شده، بیانگر همه مقاومت روح بزرگ نسل “مهران دیباجی” است. نسلی که تا آخرین لحظه ایستاده است.

مهران دیباجی در 18 سالگی به اسارت رژیم بعث عراق درآمد. او فقط سه سال در اسارت بود، اما وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها را تحمل کرد و حالا بعد از گذشت 23 سال از آزادی هنوز عوارض جراحت‌های ناشی از شکنجه عراق را تحمل می‌کند. آزاده جانباز مهران دیباجی که اولین بار کلیه‌هایش در اردوگاه عراقی خونریزی کرد، حالا تجربه 124 عمل جراحی روی همین کلیه‌ها را دارد که همه این جراحی‌ها با بیهوشی کامل انجام شده است.

بچه خوزستان است اما به خاطر اوضاع جسمی مجبور شد در اصفهان زندگی کند. او بارها در اصفهان جراحی شد اما بعد از 45 عمل،  پزشکان گفتند دیگر در شرایط بیمارستان اینجا نمی‌توانیم به تو بیهوشی بدهیم باید برای جراحی به تهران بروی. خودش می‌گوید: تقریبا چهار یا پنج سال است که برای رسیدگی درمانی سرگردان‌ مسیر تهران_اصفهان هستم. می‌گوید: بیهوشی و داروهای مسکنی که مصرف می‌کنم در بدن من تاثیر گذاشته و کبدم را کم کار کرده، به همین دلیل چاق به نظر می‌آیم. و حالا جانباز دیباجی با مشکلات عدیده درمان و عدم رسیدگی مسئولین دست و پنجه نرم می‌کند. او تمام حرف‌ها و گله‌هایش از مسئولین را با اسناد و مدارک می‌گوید. مدارکش را یک پوشه کرده و همراهش آورده است. همان مدارکی که به گفته خودش خیلی از خبرنگاران و افراد مخالف با نظام برای انتشارشان، وعده‌های میلیاردی به او داده‌اند.

تسنیم