شکوه‌نامه‌ای از وضع کنونی پایدارترین شهر دوران جنگ
رحیم قاسمی
سال دوم معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات
من در اینجا، در جوار مرقد مطهر امام، در جوار ارواح طیبه‌ى شهدائى که در این گلزار معنوى – بهشت زهرا – به خاک سپرده شده‌اند، شهادت میدهم که ملت ما این راه را خوب حرکت کرده است، راه امام را حفظ کرده است. من به چشم مى‌بینم و میتوانم گواهى بدهم که جوانان انقلابى امروز ما، از جوانان انقلابى آغاز انقلاب، اگر از لحاظ ایمان و تقوا و استحکام عقیده بهتر نباشند، عقب‌تر نیستند. من از صمیم قلب و از بن دندان گواهى میدهم و اعتقاد دارم که بهترین نقش را مردم ایفاء کرده‌اند؛ ارزشها را نگه داشته‌اند، حفظ کرده‌اند و پاى آن ایستاده‌اند؛ رهبرمعظم انقلاب اسلامی – ۱۳۹۰/۰۳/۱۴
آن روزها..
آن روزهایی که مردمان دیار دزفول، گروه انقلابی «منصورون» را با هم‌کاری و هم‌دلی رفقای انقلابی سایر شهرهای استان خوزستان برای مقابله با رژیم طاغوت تشکیل دادند،
آن زمانی که آن‌همه موشک و بمب و راکت و… با خون یکایک این مردمان هم‌رنگ می‌شد، ولی باز میدان را خالی نمی‌کردند، همه در راه رسیدن به آرمان‌ها و اهداف متعالی بودند.
روزهایی که در این شهر هزار مسجد، صدها جلسه قرائت قرآن تشکیل شده بود و هزاران جوان و نوجوان با شور و اشتیاق، معارف اسلام را می‌آموختند.
آن روزها مردم و مسئولین هریک وظیفه خود را می‌دانست.
این روزها…
این روزها با یک نگاه ساده هم می‌توان عمق فاجعه فرهنگی کنونی شهر را درک کرد! وضعیت تاسف‌آور حجاب در خیابان‌های شهر، وضعیت پارک‌ها و مراکز تفریحی اطراف، عدم تخصص و بعضا عدم تعهد متولیان فرهنگی، بازی با اعتقادات مردم توسط فرقه ضاله صوفیه، تحویل سنگرهای فرهنگی یکی پس از دیگری به افراد ناکارآمد و اخیرا نیز اجرای پشت سرهم کنسرت های موسیقی، تنها گوشه‌ای از مشکلات و دردهایی است که گریبان دارالمومنین دزفول را گرفته است.
این روزها رکود شدید جلسات قرائت قرآن مساجد شهر فریاد می‌کشد؛ جلساتی که روزی کارآمدی منحصر به فردی داشت و حتی به عنوان الگویی در خور تحسین برای تربیت نیروی انسانی در نظر گرفته می‌شد.
این روزها این جلسات به دلیل ضعف ساختاری، دیگر جواب‌گوی نیازهای جامعه نیست.
این روزها مسئولان جلسات قرآن فراموش کرده‌اند که شرایط امروز در مقایسه با شرایط 30 سال گذشته بسیار متفاوت شده است. نگاه و طرز تفکر کارآمد سنتی آنان، از کار افتاده است و جواب‌گوی مشکلات عدیده فرهنگی امروز نیست.
این روزها نیاز به عمل بر اساس فکر و اندیشه نو و انقلابی به شدت احساس می‌شود.
این روزها، حتی مسئولان جلسات قرآن، تنها سنگر فرهنگی شهر، حاضر به میدان‌دادن به نخبه‌های فرهنگی جوان نیستند و کماکان طرز تفکر سنتی و ناکارآمد خود را دنبال می‌کنند.
خاکریز دیروز، خاکریز امروز
افراد بسیاری وجود دارند که مشتاق پرداختن به مسائل و خاطرات جنگی هستند که گذشت، اما در مورد جنگ کنونی هیچ حساسیتی ندارند. جنگ نظامی ما 24 سال پیش تمام شد. اکنون جنگ جدید، جنگ نرم، آغاز شده است. ما باید برای این جنگ نیز برنامه‌ریزی داشته باشیم. اگر درک خود را از این جنگ بالا نبریم، دشمن سنگرهای ما را در این جنگ یکی پس از دیگری فتح خواهد کرد.
قرار این بود که آن پایداری‌ها در زمان دفاع مقدس، زمینه‌ای برای رسیدن به آرمان‌های‌مان باشد نه این‌که بعد از آن همه سختی در وضع کنونی میدان را خالی کنیم، در وسط راه بمانیم یا حتی عقب‌گرد کنیم. اکنون نیز زمان، زمان پایداری و مقاومت است؛ مقاومت در برابر هجمه‌های فرهنگی، سیاسی و عقیدتی‌ای که به شهرمان وارد می‌شود. باید در برابر این هجمه‌ها به دنبال خاکریز گشت و”جبهه” تشکیل داد.
فتح فردا…
انقلاب به پیش می رود، چه من قلم بزنم، چه سکوت کنم، چه مسئولین بر اریکه خود تکیه زنند و چه بیدار شوند، انقلاب به پیش می‌رود. آن‌چه که در رابطه با وضعیت فعلی شهرمان در سطرهای بالا آورده شد، بخش اعظم آن متوجه مسئولان فرهنگی‌ای است که آرمان‌های امام را فراموش کرده‌اند. امروز روز صعود جوانان ارزشی نسل سوم انقلاب و روز افول متصدیان فرهنگی نسل اولی انقلاب است. هنوز در کوچه پس کوچه‌های این شهری که فضای آن را بوی ادکلن بعضی مسئولان فرهنگی غافل پر کرده است بوی شهدای شهرمان به مشام می‌رسد. یادمان نرود این جمله شهید آوینی که می‌گفت:
آرمان‌خواهی انسان مستلزم صبر بر رنج‌هاست؛ پس برادرخوبم برای جانبازی در راه آرمان‌ها یاد بگیر که دراین سیاره رنج صبور‌ترین انسان‌ها باشی…
تذکر :
مدیر سایت:
تمامی مطالب یادداشت ها مربوط به مجموعه مهراب نمی باشد
هرنوع یادداشت فرهنگی که در جهت اعتلای فرهنگ باشد در این سایت پذیرفته می شود
تمام مطالب یادداشت مربوط به خود نویسنده می باشد (نه موسسه فرهنگی مهراب و یا سایت)
با تشکر
/strongstrong
