کانون خانواده، جایی است که عواطف و احساسات باید در آنجا رشد و بالندگی پیدا کند؛ بچه‌ها محبت و نوازش ببینند؛ شوهر که مرد است و طبیعت مرد، طبیعت خام‌تری نسبت به زن است و در میدان خاصی، شکننده‌تر است و مرهم زخم او، فقط و فقط نوازش همسر است – حتّی نه نوازش مادر – باید نوازش ببیند. برای یک مرد بزرگ، این همسر کاری را می‌کند که مادر برای یک بچه ی کوچک آن کار را می‌کند؛ و زنان دقیق و ظریف، به این نکته آشنا هستند. اگر این احساسات و این عواطفِ محتاج وجود یک محور اصلی در خانه – که آن، خانم و کدبانوی خانه است – نباشد، خانواده یک شکل بدون معنا خواهد بود. ۱
و همانطور که در روایتی داریم که مردی خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد:
همسری دارم که هرگاه وارد خانه می‌شوم به استقبالم می‌آید، و چون از خانه بیرون می‌روم بدرقه‌ام می‌کند و زمانی که مرا اندوهگین می‌بیند می‌گوید : اگر برای رزق و روزی [و مخارج زندگی] غصه می‌خوری، بدان که خداوند آن را به عهده گرفته است و اگر برای آخرت خود غصه می‌خوری، خدا اندوهت را زیاد کند [و بیشتر به فکر آخرت باشی. ] رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: (( برای خدا کارگزارانی [در روی زمین] است و این زن یکی از کارگزاران خداست که پاداش او برابر با نیمی از پاداش شهید است. )) ۲
پی نوشت:
۱. بیانات مقام معظم رهبری به مناسبت میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) ۱۳۷۰/۱۰/۰۴
۲. وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۱۷
