امام خامنه ای :
یک سنت خوب هم که کار بسیار شایسته ای است و امسال بیش از سالهای دیگر در بیشتر شهرهای کشور دیده شد، که خوب است مورد توجه قرار بگیرد، افطاری دادنهای ساده و بیپیرایه در مساجد و در خیابانها بود؛ در مقابل افطاریهای مسرفانهای که شنیده شد… چه بهتر که کسانی که میخواهند افطاری بدهند، با همین سنتی که رائج شده است، افطاری بدهند…
آیتالله حائری شیرازی :
چرا سادگی افطار ولو با یک آب دادن و با یک عدد خرما و یا لقمهای نان، افطار دادن پذیرفته شده است؟ در افطار ساده و بیتشریفات چه اثری است که در افطارهای رنگین و پر خرج نیست؟
مسألهی خود نخوردن و به دیگران خوراندن، یعنی روزهگرفتن و افطاردادن دو روی یک سکهاند. وقتی انسان خود را از خوردن و آشامیدن و امور دیگر بازمیدارد، خود را به خدای خود مرتبط میکند. فرمانِ روزه از خداست و انسان در حال روزه در اطاعت و ارتباط با خدای خویش است. اصولاً ایمان یعنی ارتباط.
افطار دادن هم احیاء ارتباط انسان با خدا از طریق برادران و خواهران دینی است. همانطور که روزه از خودگذشتگی است و به خدا رسیدن و ارتباط با خدا، روشنی دل یعنی ایمان را هم تأمین کرده است. افطار دادن هم از خودگذشتن و به باورمندان خداوند پیوستن است، ارتباط با مرتبطین به خدا، ارتباط با خداوند است. گذشت از خود، هم در خودداری از خوردن و هم افطار دادن به دیگران است؛ ولی همانطور که روزهدار باید زبان و دل او هم از گناه به دور باشد، افطار دادن هم باید از خودنمائی و تفاخر مبرّا و منزه باشد. همانطور که گناهان بازگشت به خودخواهی خویشتن است و روزه را آسیب میرساند، رنگین شدن افطاری، بازگشت به خودنمائی است و روح از خودگذشتگی افطار را میمیراند.
چقدر خوب است هزینههای سنگین افطار برای سیران و بینیازانِ کمشمار را به افطار دادن ساده به روزهداران پرشمار تبدیل کنیم. چه سود است در افطاریای که اغنیاء در آن دعوت شده و محتاجان در ورود به آن ممنوع باشند؟
khamenei.ir