جمعه شب حرم مطهر حضرت سبزقبا مملو بود از خیل مردم متدین و ولایی شهرمان که مناجات عارفانه ی شعبانیه را با صدای دلنشین مداح محترم اهل بیت، حاج مهدی منصوری، زمزمه می کردند و صدای هق هق گریه هایشان فضای ملکوتی حرم را عارفانه تر کرده بود.سهم جوان ها از این حضور، مثل همیشه پررنگ تر از دیگران بود و صورت های نورانی آن ها که یا هنوز محاسن به خود ندیده بود و یا اندک مویی بر آن نشسته بود از قطرات متبرک اشک پر بود.
جمعه شب باز هم می توانستی بفهمی که چرا رهبر معظم انقلاب، اینقدر به همه ی جوانان این مرز و بوم علاقه مند و امیدوار است. جمعه شب در مراسم مناجات شعبانیه، گویی همه ی شهیدان حضور داشتند و صدای خوش مناجاتشان که مثل صدای دل نشین کندوهای عسل “لهم دوی کدوی النحل” بود جان هر شنونده ای را از شادی و شور و شعف عارفانه لبریز می نمود.
جمعه شب، عاشقان حسین(ع) و منتظران مهدی(عج) در شهر دارالمومنین گل کاشتند و در آستانه ی ماه مبارک رمضان و به همت هیئت عاشقان کربلا که از قدیمی ترین هیئت های فعال استان خوزستان است و با کار خوب رادیو دزفول در پخش مستقیم برنامه، برنامه ای معنوی را اجرا کردند که جا دارد به این عزیزان دست مریزاد و خداقوت گفت و برایشان آرزوی توفیق نمود.
اما آن چه بنده را واداشت تا این چند سطر را بنویسم این بود که این برنامه، مثل بسیاری دیگر از برنامه ی غیرسیاسی، هیچ انعکاس خبری در سایت ها و وبلاگ های فعال و نسبتا پربیننده نداشت. در حالی که اگر یک شخص یا یک گروه سیاسی در گوشه ای،عطسه ای بکند ویا خمیازه ای بکشد مطالب زیادی در له یا علیه آن گفته یا نوشته می شود. اما به راستی چرا این برنامه های خوب و معنوی که می تواند نقش بسیار مهمی در گسترش روح معنویت و آشنایی هر چه بیشتر جوانان با روح دین و ماهیت دستورات و احکام الهی داشته باشد کمتر مورد توجه قرار می گیرد؟ چرا کسی از برنامه ی هفتگی دعای کمیل و دعای ندبه گزارش تصویری تهیه نمی کند؟ چرا با جوانانی که در این مراسم ها شرکت می کنند گفتگویی انجام نمی شود؟ چرا برنامه های فرهنگی مساجد، جلسات مذهبی متعدد خواهران، فعالیت های کم نظیر برخی موسسات، هیئت ها، و گروه های دیگر بطور قابل ملاحظه ای انعکاس خبری ندارد؟ چرا مراسم شادی “هرچند متاسفانه اندک” که در شهر اجرا می شود به درستی رسانه ای نمی شود؟ چرا به کارهای نمایشی، ورزشی و دیگر کارهای فرهنگی کمتر پرداخته می شود؟ چرا همه با هم کمک نمی کنیم تا از برنامه های فرهنگی شهر حمایت کنیم و پدرانه و فارغ از این که این برنامه متعلق به ما هست یا نیست و صرفا با نگاه فرهنگی و خارج از مسائل سیاسی، مجریان و زحمت کشان این عرصه ها را مورد تشویق قرار دهیم؟ بیایید خود را و جوانان خوب و فعال و فهمیده مان را بهتر ببینیم و بیشتر ببینیم و باور کنیم. برخی از همین جوان ها، برخی از همین استعدادها، وبعضی از همین فعالیت هایی که انجام می دهند تنها مشکل و ایرادشان این است که در جایی مثل تهران نیستند. یادم هست یکی از خطبای مشهور برای سخنرانی به دزفول آمده بود و بطور تصادفی به موسسه عاشورا آمد و وقتی بنده فعالیت بچه ها را برایش توضیح دادم تنها یک جمله گفت و آن هم این بود تنها عیب کار شما این است که در تهران نیست.
به راستی اگر سایت ها، نشریات، بولتن های روابط عمومی ها، تریبون های رسمی و نهادها و ادارات مسئول فرهنگی و مذهبی، همه دست در دست هم می دادند و نشر فرهنگ دینی و ملی را بدون در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی در برنامه ی کاری خود قرار می دادند، وضعیت فرهنگی شهر از این بهتر نمی شد؟ یکی از خبرگزاری ها از آقای دکتر سنگری پرسیده بودند اگر سه هزار میلیارد تومان پول داشته باشید باآن چکار می کنید؟ و ایشان پاسخ داده اند که آن را به فقیرترین بخش های کشورم،که بخش های فرهنگی است تقدیم خواهم کرد.
در توصیه های مقام معظم رهبری به برخی مسئولین دیدم که به این مضمون فرموده بودند اگر گروه های مردمی، بخصوص جوانانی که بطور خودجوش دور هم جمع شده اند و دارند کار فرهنگی انجام می دهند به شما مراجعه کردند حتما به آن ها کمک کنید و جالب است که ایشان خودشان به این گروه ها کمک می کنند.
آیا مسئولین دزفول، برنامه ای منظم برای حمایت مادی و معنوی از این گروه ها، البته با نگاه عادلانه به همه ی فعالان این عرصه، دارند؟ دوستان عزیز ما به اندازه ی کافی از بیرون این شهرتحریم هستیم، بیایید خودمان یکدیگر را تحریم نکنیم.
دوستان عزیز، سیاست خوب است ولی آن چه سیاست خوب را در یک جامعه نهادینه و قابل استفاده می نماید چیزی جز فرهنگ نیست.
به همه ی دست اندرکاران حوزه ی اطلاع رسانی خداقوت می گویم و خاضعانه از آن ها خواهش می کنم تا همه ی رخدادهای فرهنگی که در شهر و با همت بلند بچه های هنرمند، مذهبی، ورزشکار، مبتکر، مخترع و…انجام می شوند را بیشتر از گذشته انعکاس دهند.
عبدالکریم خاضعی نیا
