هر که تجربه محدودی در کار میدانی فرهنگی (بخوانید تبلیغی تربیتی) داشته باشد میداند این وسوسه موج آفرینی سرابی بیش نیست
و اگر گاهی هم موجی ایجاد شود، به خاطر شرایط خاص بیرونی است مثل اتفاقات سیاسی یا محبوبیت پاپ استارها (من بعضی مبلغین و مداحان را از جمله پاپ استارهای مذهبی می دانم) و غیره
مساله را باید این جور فهماند. ما در کار فرهنگی به دنبال چه هستیم؟صنعت فرهنگ؟ سیاست فرهنگ؟ قدرت فرهنگ؟ یا رشد وتعالی فرهنگ؟
رشد و تعالی فرهنگ میسر نمی شود جز با تربیت دلها و ذهنها و این هم میسور نیست جز با کار تبلیغی و تربیتی مستمر و دقیق و اگر جز این بود حتما انبیا و اولیا و اوصیا راهی غیر از تبلیغ و تربیت (چه برهانی و مستدل چه عاطفی و دلی) پیش می گرفته اند. باید تلاش کرد که آن آقای مسئول بداند دنبال چیست و خودش را و بیت المال را به پای شهرت پاپ استارهای مذهبی هدر ندهد. چرا که هر چه که بودجه صرف می شود برای دعوت از این استاد و آن استاد مهم در این جشنواره ها و همایشها تنها نفعش به همان مدعو می رسد و واقعا دیده ام و از نزدیک با یکی از همین آقایان بحث مفصل کرده ام که توی مبلغ چه جراتی داری که هر جا دعوتت می کنند می روی و چه اعتماد به نفسی داری؟ و او هم می گفت من به دنبال پروژه هدایت اجتماعی ام و فلان و بهمان.
این ماجرا خیلی مفصل است خدا توفیق دهد قلمی اش کنم تا درباره این پاپ استارها بیشتر بنویسم
فقط مشی این آقایان را می توان با مشی شهید مطهری مقایسه کرد که اکثر سخنرانی هاش در مراکز معدودی بوده است و هر جایی نمی رفته
